آن لحظه هایی که در زندگی آدم خودشان را به زور جا می کنند؛ لحظه های لجباز، لحظه های غمگین و دوست نداشتنی. آن لحظه ها همان خوره هایی هستند که می گویند ذهن آدم را می خورند!

حالا می خواهد سر سفره شام باشی، یا وقتی توی پیاده روهای خیابان صفائیه میخواهی خودت را به زور از بین جمعیت بیرون بکشانی یا حتی موقع ظرف شستن هم آن لحظه ها مثل سنجاق به ذهنت وصل شده اند و آزارت می دهند.

و  درست طبق قانون ننوشته ی نمی دانم از چه کسی، هر وقت بخواهی بشماریشان بیشتر می شوند. بعد، از این اکتشاف مهمت دوباره غمگین تر می شوی و با خودت می گویی کاش می گذاشتم یکی کم تر باشد!

یک لحظه هایی هستند که حتی درد هم  نمی دهند که آدم را جلو ببرند. فقط زخم اند! زخمی که همیشه حواسشان هست توی بهترین روزهای زندگی ات بدخیم تر شوند!